Deze foto is pas 1 jaar oud, vlak na de bevalling van ons 4e kindje Tirza, liggend in de armen van onze 5-jarige en oudste dochter. Niet wetende dat er een enorme tumor van 6,8 cm schuil ging in mijn borst. Vlak daarna, nauwelijks uit mijn kraambed, viel het harde nieuws: borstkanker stadium 3 en een uitzaaiing in de lymfe. Wat volgde was de zwaarst denkbare behandeling. Na 20 weken chemo al mijn haren verloren, borsten operatief verwijderd, eierstokken verwijderd, lymfeklier weggehaald en 15 bestralingen. Nu sta ik voor de laatste fase in mijn behandeling: 1 jaar therapie met Olaparib. Volgens mijn artsen een noodzakelijke behandeling om de kans op overleving zo groot mogelijk te maken.
Behandeling met Olaparib wordt in landen als België, Duitsland en Denemarken ‘gewoon’ vergoed, maar in Nederland niet. Ondanks de bewezen effectiviteit en verwoede pogingen van mijn behandelend artsen in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis wil mijn zorgverzekeraar Zilveren Kruis geen uitzondering maken. Ook farmaceut AstraZeneca kan niets betekenen of hun medicijn beschikbaar stellen via een compassionate use-programma. Totale kosten: 64.240 euro (4 pillen per dag á 44 euro per pil).
Ruim 8 jaar geleden heb ik na het overlijden van mijn moeder 16.135 euro opgehaald voor het KWF om hier “andere levens mee te redden”. De ironie kan bijna niet groter dat ik, nu mijn eigen leven op het spel staat, er nu helemaal alleen voor sta. Ik heb nog een lange weg te gaan, en breek mijn spaarvarken alvast om aan de behandeling te starten…
Elke week die we kunnen doen, is beter dan niets doen. Maar ieder steuntje in de rug is welkom. Mocht je mij één pilletje á 44 euro willen doneren, maakt dat al direct een groot verschil. Maar ook als het om 1 euro gaat ben ik je daar eeuwig dankbaar voor, want een klein verschil is óók een verschil.
Het leven is niet eerlijk, daar heb ik me allang bij neergelegd. Maar nog niet bij het leven, want in leven blijven is voor mij al lang genoeg. ❤️
